Κοιτώντας το παιδί σου

Προτού σας εκθέσω τις καινούριες σκέψεις μου, θα ήθελα να απαντήσετε και οι υπόλοιποι σε αυτά που σας ζήτησα στην προηγούμενη ανάρτησή μου με τίτλο "Απαντήσεις σε υποθετικό σενάριο". Και τώρα... αυτός είναι ο γιος μου, το νέο μέλος. Αυτός λοιπόν με οδήγησε σε κάποιες σκέψεις, οι οποίες και παραθέτονται παρακάτω.

Κάποτε, όταν ήμουν στην ηλικία σας, αναρωτιόμουν κάποιες στιγμές  πώς θα εξελισσόταν η ζωή μου, τι θα γινόμουν ως μεγάλος, πώς θα νιώθω! Δεν κρατούσαν πολλή ώρα αυτοί οι συλλογισμοί, αλλά εντυπώθηκαν στην μνήμη μου σαν ένα πρώτο στάδιο έγνοιας και προβληματισμού. Και να ‘μαι τώρα, ξανά πατέρας! Πώς πέρασαν τα χρόνια; Άλλοτε νιώθω ότι εκείνες οι στιγμές που ήμουν παιδί του Δημοτικού είναι πολύ μακρινές, χάνονται στα βάθη των αιώνων, κι άλλοτε οι σκέψεις εκείνες μού φέρνουν την παιδική μου ηλικία στο χθες, σαν να πέρασε μόλις μια μέρα. Όταν θα μεγαλώσετε, ίσως να καταλάβετε τι εννοώ. Κάπως έτσι θα νιώθουν πιθανόν και οι γονείς σας. Αυτό μας  βάζει στην καρδιά του ζητήματος που είναι ότι εμείς ως γονείς προβάλλουμε σε σας σκέψεις και προβληματισμούς που είχαμε κι εμείς στη δική σας ηλικία, δηλαδή έχουμε μια ιδέα πάνω κάτω τι νιώθετε. Απλώς αυτά όλα περιορίζονται από τα όρια της εποχής που ζήσαμε εμείς και τα οποία είναι στενότερα από τα όρια της τωρινής εποχής. Θα μπορέσουμε, λοιπόν, γονείς, παιδιά να τα βρούμε; Από εμάς εξαρτάται.